සරසවි හීන සහ අරගල

                     

                                                        ඉපදුණ දවසෙ ඉඳලා අපි හැමෝම එකා පස්සෙ එකා දුවලා දුවලා අන්තිමට උසස් පෙළින් පස්සෙ කැම්පස් යන එක ගැන මහා හීන ගොඩකුත් තුරුළු කරගෙන අපි වගේම තරඟෙට දුවපු තවත් උන් ගොඩක් ඒ තරඟන් අතරමඟ හැලෙද්දී අපි කැම්පස් එනවා.හැබැයි කැම්පස් ඇවිත් මාස තුනක් යන්නත් කලින්ම උසස් පෙළ කරන කාලෙ අපේ සර්ලා කැම්පස් එක ගැන කියපු කතා ඔක්කොම බොරු කියලා අපිට තේරෙනවා.ඒත් එතකොට අපි කැම්පස් ජීවිතේට හුරු වෙලා ඉවරයි.එහෙමත් නැත්නම් අපේ භාෂාවෙන් කියනවා නම් අපි හැමෝම ඒ ජීවිතේට ගානට සෙට් වෙනවා.ඒ ජීවිතේ ඇතුළෙ උපරිම පිස්සු නටන්නත් ඒ වගේම ටවුන් එකත් ටවුන් එකක් ගාණෙ බුක් මාක් ස්ටිකර් වගේ දේවල් විකුණන්නත් ප්ලේන්ටියක්වත් නැතුව කැට හොල්ලන්ඩත් අපි ඒ වෙද්දී පුරුදු වෙලා ඉවරයි.ඒ වගේ පුංචි පුංචි දේවල් මහ ගොඩාරියක්  කරලා අතට ගාණක් හොයා ගෙන තමයි කැම්පස් අපි හැමෝම කලා උළෙලවල් නාට්‍ය වගේ දේවල් කරන්නෙ.
                          කැම්පස් එකේ තවත් එක පැත්තක් තියෙනවා.ඒ තමයි අසාධාරණේට විරුද්ධව කතා කරන එක.උද්ඝෝෂණ කරන එක.මේ වගේ දේවල් ටිකක් විතරක් හින්දා කැම්පස් අපිට මේ සමාජයේ ඉන්න මිනිස්සු එක එක ස්ටිකර් ගහනවා.සමහරු කියනවා දේශපාලකයන්ට කඬේ යනවා කියලා.තවත් අය මුන්ට කොච්චර දුන්නත් මදි කියනවා.ඒ වගේම තවත් කට්ටියක් කියන්නේ මුන්ට කැම්පස් එකට වෙලා පොතක් පතක් බලාගෙන ඉන්න බෑනෙ කියලා.මොන විදිහට මිනිස්සු අපිව කිරලා මැනලා බැලුවත් ඇත්තටම අපි අරගල කරන්නෙ අපිට වෙන අසාධාරණකම් හින්දා.ඒ කියන්නේ කැම්පස්වල බඳවා ගැනීම් වැඩි කරන්න,පාසල් වල මුදල් අය කිරීම් නවත්තන්න වගේ දේවල් වලට.කැම්පස් එකේ කොල්ලො කෙල්ලො මාර කට්ටක් කනවා ජීවත් වෙන්න.ඒකෙදී සමහර දවස් වල කෑම වේල අපි පුංචි ප්ලේන්ටියකින් ෂේප් කර ගන්න පුරුදු වෙනවා.ඒ වගේම රබර් සෙරප්පු  කෑලි දෙක හිල් වෙකම්ම දාන්නත් අපිට පුළුවන්.කැම්පස් එකේ ගොඩක් උන්ට අතට ගාණක් හොයා ගන්න පාර්ට් ටයිම් රස්සාවල් කරන්න වෙලා තියෙනවා.මේක තමයි යථාර්ථය.ඒකට හේතුව කැම්පස් ගොඩක් උන්ට ඉගෙන ගන්න ගමන් තමන්ගේ පවුලත් ගොඩදාන්න වෙලා තියෙන එක.ඒ වගේ දේවල් සමාජයේ ගොඩක් මිනිස්සු දකින්නේ නෑ.ඒත් ඒක කැම්පස් අපි හැමෝගෙම ජීවිතවල ඇතුල් පැත්ත.ඒ වුණාට සමාජය අපිව මනින්නෙ අපි කකුල් කැඩෙනකම් පා ගමන් යන උගුර රිදෙනකම් කෑ ගහන උද්ඝෝෂණ වලින් විතරයි.
                           අදටත් උපාධිධාරීන් හතලිස්දාහකටත් වඩා ඉන්නවා රස්සා නැතුව.මේ ප්‍රශ්නයට උද්ඝෝෂණයක් පහුගිය දවසක ක්‍රියාත්මක වුණා.පොලීසිය තමන්ට සුපුරුදු විදිහටම අවම බලය යොදලා කඳුළු ගෑස්,ජල ප්‍රහාර එල්ල කරලා ඒක විසුරුවා හැරියා.තමන්ගෙ දුව පුතා උපාධිධාරියෙක් වුණාම ගමේ ඉන්න අම්ම තාත්තා හිතන්නෙ තමන්ගෙ උගත් දරුවො එයාලව බලා ගනියි කියලා.ඒක හීනයක්ම විතරයි කියලා එයාලට හිතෙන්නෙ උපාධිධාරී පුතා දුව රස්සාවක් නැතුව ගෙදරට වෙලා තවමත් එයාලගෙන්ම යැපෙන තත්වෙට පත්වුණාමයි.කැම්පස් ඉන්න අපි හැමෝම ඉපදුණ දවසෙ ඉඳලා මාර කට්ටක් කන්නෙ.කැම්පස් එක ඇතුළෙ තියෙන්න වෙනමම ක්‍රමයක්.අපේ භාෂාවෙන් කියනවා නම් ඒක තමයි කැම්පස් එකේ තියෙන  සිස්ටම් එක.
කැම්පස් එකේ එහෙට මෙහෙට තල්ලු වෙලා තැලිලා පොඩිවෙලා අන්තිමට උපරිම කට්ටක් කාලා උපාධිය අතට ගත්තමත් රස්සාවක් නැතුව ඉන්න වෙනව නම් ඒ තරමේ කාලකණ්ණි කමක් අපේ ජීවිතේට තවත් නම් නෑ කියලා තමයි හිතෙන්නේ.ඒ වගේම තත්වයක් ඇතුළේ ඉඳගෙන තමයි රැකියා විරහිත උපාධිධාරීන් තමන්ගේ ඉල්ලීම් දිනා ගන්න උද්ඝෝෂණ සංවිධානය කරන්නෙ. සමාජයේ මිනිස්සු ඒ දේවල් දිහා එක එක කෝණයන්ගෙන් බැලුවත් අවසානයේදී තමන්ගෙ ඉල්ලීම් දිනා ගන්න තියෙන අන්තිම ක්‍රමය තමයි උද්ඝෝෂණ කියලා කියන්නෙ.මොකද ඉතිහාසයේ කවදාවත් පාලක පන්තිය මිනිස්සුන්ගෙ ඉල්ලීම් තමන්ගෙ කැමැත්තෙන් පිළිඟැන්වූවෙ නැති හින්දා.වෙනත් රටවල තරුණයන් කියන්නෙ ඒ රටේ සම්පතක්.හැබැයි අපේ රටේදි ඔවුන්ට සලකන්නෙ අවම බලය යොදාගෙන.මිනිස්සු හැමෝම රුපියල් සත අස්සෙ දුවන මේ සමාජය ඇතුළේ උපාධිධාරියාට සුදුසු තැනක් ලබාදෙන්න මේ රටේ පාලකයන් වගබලා ගන්න ඕන කාලය ඇවිත්.ඔබත් හිතන්න මොහොතක්.