“ජීවිතේ” ඇත්තටම ජීවිතේ කියන්නෙ මොකක්ද?සමහරු කියනවා ජීවිතේ කියන්නෙ ගලන ගඟක් වගේ කියලා.තවත් අය කියනවා උත්තර ලියන්න අමාරු ප්‍රශ්න පත්තරයක් වගේ කියලා.මේ කොහොම කිව්වත් තත්පර,මිනිත්තු අස්සේ අපි උඹලා හැමෝම හොයන්නෙ ජීවිතේද?උදේ ඉඳලා හවස් වෙනකම්ම ආයෙත් රෑ ඉඳලා උදේ වෙනකම්ම එහෙට මෙහෙට පැද්දිලා ඇඹරිලා ඔහේ ගෙවිලා යන ජීවිතේ ඇතුළෙ අපි හොයන්නෙ මොනවද?දවසින් දවස තත්පරෙන් තත්පරේ අපි අපේ ජීවිතේට අළුතින් බලාපොරොත්තු ඒ වගේම හීන එකතු කර ගන්නේ කිසිම ලෝබකමක් නැතුව අපට දරා ගන්නත් බැරි තරමට.අපි දකින හීන කළුද සුදුද එහෙමත් නැත්තන් ඒ හීන රවුන්ද හතරැස්ද කියලවත් දන්නෙ නැතුව අපි අපේ හීනවලට පණ දෙන්න පොරකනවා.ඉතින් මේ හැමදේම අස්සේ අපිට හීනවලට පණ දෙන්න පුළුවන් වෙයිද?
කාලය කියන දේ හරිම ඉක්මනට ගෙවිලා යනවා.කාලය අපිට අල්ලන්න බැරි හින්දම තමයි අපි අපේ බලාපොරොත්තු ඉෂ්ට කර ගන්න මේ තරමටම පොරකන්නෙ.එකෙක් පස්සෙ අනිත් එකා තරඟෙට දුවන මේ ක්‍රමයේදී අපිට අපේ සමහර හීන ජීවිතේ ඇතුළෙදිම හීනයක්ම විතරක් කර ගෙන දියකර ගන්නෙ නැතුව ඒවාට පණ දෙන්න පුළුවන් වෙනවා.හැබැයි මේ දුවන තරඟ ඇතුළෙදී අපි උඹලා හැමෝටම මොනවාහරි දෙයක් මඟ හැරුණා කියලා හිතෙනවා.එහෙමත් නැත්තන් ජීවිතේට වැදගත්ම දේවල් ටිකක් අමතක වෙලා.ඉස්සර සල්ලි වලට ගන්න බෑ කියලා කියපු ගොඩක් දේවල් අද හරි හරියට විකිණෙන්න පටන් අරගෙන.සමාජෙත් එක්ක මේ දුවන දිවිල්ලට අපි හැමෝගෙම මනුස්සකම අඩු ලන්සුවට විනිණෙනවා.ඒත් එක්කම අපි තරඟෙට දුවන ගමන්ම බදාගෙන අල්ලගන්නත් බැරි තව ගොඩක් හීන බලාපොරොත්තු අපේ ගොඩට එකතු කර ගන්නවා.
මේකට තමයි අද සමාජය සිස්ටම් එක කියලා කියන්නෙ.මේ සිස්ටම් එක ඇතුළෙ අපි උඹලා හැමෝටම වෙන වෙනම මිලක් නියම වෙලා.ඒකෙදි අපි කරන්නෙත් වැඩිම මුදලකට අපිව විකුණ ගන්න පාර හදා ගන්න එක.එහෙම වෙනකොට ඉස්සර අපි පුංචි කාලෙ අපි ළඟ තිබුණු මනුස්සකම,යාලුකම, සහෝදරකම මේ හැම බැඳීමක්ම අපිටත් නොදැනීම සල්ලිවලට විකිණලා.හැම දෙයක්ම නැතිවෙලා.ජීවිතේ මහ ගොඩාරියකින් ඉස්සරහට යන්න හැම අතින්ම සාර්ථක මනුස්සයෙක් වෙන්න හීන මවලා ඒවා එකින් එක සම්පූර්ණ වෙද්දි අපේ ජීවිතේ අනිත් පැත්ත කාටවත් කියා ගන්න බැරි රික්තකයක් එහෙමත් නැත්තන් මහා ලෙකු හිස්තැනත් හැදිලා.සමහර විට අයෙමත් ඒක කවදාවත්ම පුරවගන්න බැරි වේවි.
හීන බලාපොරොත්තු පස්සෙ හැල්මෙ දුවන අපි උඹලා හැමෝගෙම ජීවිතේ ගොඩක් වටිනා දේවල් මඟ හැරිලා.යාළුකම්,මනුස්සකම්,බැඳීම්,සහෝදරකම් හැමදේම කඩාගෙන වැටිලා.මේ රේස් එකේ දුවනකොට එකෙක්ගෙ කකුලෙන් ඇදලා ඌ වැටුණම ඌ දිහා බලලා හිනාවෙන තත්වෙට අපි යාන්ත්‍රිකව පත්වෙනවා.එහෙම නැත්තම් දක්ෂයන්ට වළ කපලා කේළාම් කියලා තමන් ඒ තැනට කොහෛාම හරි පත්වෙනවා.තමන් ගැන විතරක් හිතන මිනිස්සු බිහිවෙලා ඉන්නවා.අද ඉපදෙන පුංචිම පුංචි දරුවගෙ ඉඳලා මහල්ලා වෙනකම්ම මේ සිස්ටම් එක මනුස්සයාට හුරු කරවන්නෙ ආත්මාර්ථකාමීත්වය.ඒ ආත්මාර්ථකාමී බවෙන් හික්මවන මනුස්සයාගෙන් සමාජයක් විදිහට මීට වඩා දෙයක් බලාපොරොත්තු වෙන එක විහිළුවක්.ඇඳගෙන ඉන්න ඇඳුම,ෆෝන් එකේ ස්ක්‍රීන් සයිස් එක,කතා කරන විදිහ වගේ දේවල් තමයි අද සමාජය අපි උඹලා හැමෝවම මනින හරිම සරල මිනුම් දඬු.ඒක හින්දා තමයි අපි හැමෝම තමන්ටත් මේ ක්‍රමය ඇතුළෙ පුංචිම හරි ඉඩක් හදා ගන්න මේ තරමටම දතකන්නේ.ඒකෙදී යාලුකම්,සහෝදරකම්,බැඳීම් අඩු ලන්සුවට කේවල් වෙනවා.පෙනුමට සල්ලි තියේනම්,පොෂ් විදිහට අඳිනවානම් ඒකට මහා ඉහළින් සලකන්න මිනිස්සු අද දෙපාරක් හිතන්නෙ නෑ.ඉස්සරහට ඇවිත් මූනිච්චාවට හිනා වෙලා අතට අත දීලා සුබ පතන ගොඩක් මිනිස්සු කරන්නේ පිටිපස්සෙන් ඇවිත් පිහියෙන් අනින එක.ඒක තමයි මේ සිස්ටම් එක මනුස්සයාට දෙන තෑග්ග.ඉතින් අපි උඹලා හැමෝගෙම ජීවිතවල පාට පාට හීන තියෙනවා.ඒ හීන වලට පණ දෙන්න දුවන රේස් එකේදී ගොඩක් අයට ජීවිතේ සතුට මඟ හැරෙනවා.ජීවිතේදී විඳින්න ඕන දේවල් ගොඩක් මඟ හැරුණා කියලා පස්සෙ කාලෙකදි දුක්වෙනවා.හීනවලට වගේම අපිටත් නොදැනීම අපෙන් මඟ හැරෙන දේවල්වලටත් වටිනාකමක් දෙන්න අපි පටන් ගමු.
