මේ ලෝකෙ තියෙන ලස්සනම වගේම සුන්දරතම දේ මොකද්ද කියලා ඇහුවොත් එක එක්කෙනා එක එක උත්තර දෙයි.හැබැයි මේ ලෝකෙ තියෙන ලස්සනම දේ තමයි සංගීතය කියලා කියන්නෙ.සංගීතය කියන්නෙ ඇත්තටම විශ්ව භාෂාවක්.ලෝකෙ පුරාම විවිධ ජාති,ආගම්,කුල,ගෝත්‍රවලින් බෙදිලා වෙන්වෙලා ඉන්න මිනිස්සු එකතු කරන්න පුළුවන් අරුම පුදුම හැකියාවක් සංගීතයට තියෙනවා.මිනිස්සුන්ව අනන්තයටම ගෙනියන්න පුළුවන් හැකියාවක් තියෙන්නෙ සංගීතයට විතරයි.
සංගීතය ගැන කියනවා නම් අපිට පත්තර පිටු ග
ණන් ඒ විදිහට ලියලා පුරවන්න පුළුවන්.හැබැයි අද අපේ රටේ සංගීතය තියෙන්නෙ මොන වගේ තැනකද?මූලිකවම අද අපේ රටේ සංගීතය කියන එක රූප රචනාවකට සීමා වෙලා තියෙනවා.ඒකට වැඩිම දායකත්වයක් දෙන්නෙ පෞද්ගලික බස් අයිතිකරුවන්.අද ඕනම කෙනෙක්ට අතේ යහමින් සල්ලි තියේනම් එක රැයකින් ගායකයෙක් වෙන්න පුළුවන් තත්වයක් ඇතිවෙලා.ඒකට ඕන වෙන්නෙ හරිම පොඩි දේවල් ටිකක්.තමන්ගෙ අඩ නිරුවත වෙන්දේසි කරන්න පුළුවන් රඟපෑම කියන දේ ඇඟේ ගෑවිලාවත් නැති පොත්ත සුදු කෙල්ලෙකුත් ඒකටම ගැළපෙන කොල්ලෙකුත් හොයාගන්න එක අද ඒ තරම් අමාරු වෙන්නෙ නෑ.ඒ වගේම තමයි සංගීතයේ ස්වර හත වත් හරියට අඳුරන්නෙ නැති ගායකයෝ කියලා තමන්ම කියාගන්න පිරිසක් අද අපේ රටේ බිහිවෙලා.දවසෙ ඕනෑම වෙලාවක නාලිකාවක් දැම්මොත් අපට ඇහෙන්නෙ පේන්නෙ වෙන මනුස්සයෙක් එක්ක ගියපු තමන්ගෙ පෙම්වතියට සුබ පතපතා නාහෙන් අඬන අඳෝනා තියන ගායකයො.ඉතින් ඒවා බලන මිනිස්සුන්ට අනේ අපොයි කියවෙන්නෙ ඉබේටමයි.
සිල් බිඳගත්ත ගීතය මේ වෙනකොට ආශාවරීගෙ ඉඳලා අති සාර්ථකව ගොඩක් කඩඉම් පහුකරගෙන ඇවිත් තියෙනවා.මෙහෙම කතා කරනකොට සමහර අය කියනවා අපි සංස්කෘතිය කියන දේ කරපින්නාගෙන දූපත් මානසිකත්වයෙන් තවමත් ජීවත් වෙනවා කියලා.ඕනම දියුණු රටක සංස්කෘතියක් කියලා දෙයක් තියෙනවා.ඇත්තම කතාව තමයි සංස්කෘතියක් නැතුව අපට පැවැත්මක් නෑ කියන එක.ඒ සංස්කෘතික රාමුව ඇතුළෙ අද සමාජයේ සිද්ධවෙන දේවල් සිංදුවකින් පෙන්නලා ප්‍රේක්ෂකයාට ඒ දේ ලබලා දෙනකොට අඳාල නිර්මාණය කලාත්මකව කරන ක්‍රමයක් තියෙනවා.හැබැයි අද වෙන්නෙ ඒකද?අමු අමුවේ සිද්ධ වෙන දේවල් එහෙම්පිටිම්ම ගෙඩිය පිටින් පෙන්නන එක සාර්ථකද?නෑ.අපේ රටේ බාල බොළඳ ගායකයො කියලා කියාගන්න අය හිතන්නේ යූ ටියුබ් එකේ තමන්ගෙ සිංදුව බලන පිරිස වැඩි වුණා කියලා තමන් සාර්ථකයි කියලා.අද තියෙන ගොඩක් රූප රචනා ගායකයාගේ සිංදුවට ගැළපෙන්නේ නෑ.එක අතකින් කිසිම තේරුමක් නැති සිංදු වලට රූප රචනා කරන එකත් හැම අමාරු වැඩක්.
එකම විදිහේ එකම රැල්ලක් ඇතුළේ අද තරුණ ගායකයො හිරවෙලා ඉන්නවා.ඒකෙන් මිදෙන්න කියලා තවත් සමහර ගායකයො පිරිසක් තමන්ගෙ සිංදුව ඇතුළට කොහේ හරි ඉන්න නිරූපිකාවකගෙ හරි තරුණියකගෙ හරි නිරුවත රිංගවනවා.එහෙම කරලා අපි හරි වෙනස් කියලා පොර ටෝක් දෙනවා.හැබැයි
එහෙම සිංදු ගෙදර අම්මලා තාත්තලා එක්ක එකට ඉඳගෙන බලන්න පුළුවන්ද?ඒ වුණත් ලංකාවේ ගොඩක් නාලිකා වලින් කරන්නෙ තවත් මේ ගායකයන්ව උස්සලා පුම්බලා අරගෙන තමන්ගේ චැනල් එකේ රේටින්ස් වැඩිකර ගන්න එක.අහම්බෙන් හරි එක්කෙනෙක් ගුණාත්මක බවක් තියෙන සිංදුවක් අරගෙන මාධ්‍යට ගියොත් ඒ මාධ්‍යයෙන් ඒ පුද්ගලයව ප්‍රතික්ෂේප වෙන්නෙ හරිම ඉක්මනට.ඒක තමයි අද යථාර්ථය.වර්තමාන ගායකයො නාහෙන් අඬඅඬා කියන සිංදුවල පද ගොඩක් වෙලාවට අඳාල ගායකයාටවත් මතක නෑ.ඒකෙන්ම ඒ සිංදුවෙ ගුණාත්මක බව ගැන මිනිස්සුන්ට තේරුන් ගන්න පුළුවන්.ඉස්සර කාලෙ සිංදුවක් අපිට එක පාරක් ඇහුවත් අවුරුදු ගාණක් යනකම්ම මතක තියෙනවා.හැබැයි අද නම් එහෙම සිංදුවක් බේතකටවත් හොයාගන්න නෑ.ඒ වගේම අද ඉන්න තරුණ පරම්පරාවේ රසවින්දනය කියන දේ කොටුකරලා.හැබැයි ඉස්සර එහෙම නෑ.සිංදුවක් ඇහුවහම චිත්ත රූප මැවෙනවා.දැන් සිංදුව අහන ගමන් අපට තියෙන්නේ රූප රචනාව දිහා ඇස් ලොකුකරගෙන බලාගෙන ඉන්න විතරයි.සැප වාහනයක් ගන්න,ලක්සිරි ගෙයක් හදන්න වගේ ටාගට් කවර් කරන අද ගායකයන්ට ගුණාත්මක සිංදුවක් කරන්න ඕන කියන ටාගට් එක හරිම ඉක්මනට අමතක වෙලා ගිහින්.මේ විදිහට ඉවක් බවක් නැතුව හැදෙන ගීත කලාව දැන් වෙනස් වෙන්න ඕන කාලෙ ඇවිත්.එහෙම නැති වඅණොත් අපේ අනාගත පරම්පරාව කිසිම රසවින්ඳනයක් නැති යාන්ත්‍රික මිනිස්සු කොටසක් බනට පත්වෙන එක කාටවත් නවත්වන්න බැරි වේවි.
No comments:
Post a Comment