නූතන වහල්ලු

               
                                  වර්තමානය වෙනකොට අපි හැමෝගෙම ගොඩක් දේවල් වල තීරකයා බවට තාක්ෂණය නිතරඟයෙන්ම පත්වෙලා අවසන්.අතීත මනුස්සයාට තිබුණ පාරිසරික ඥාාණය දැනුම ටිකෙන් ටික වියැකිලා යනවාත් සමඟම ඔහු තාක්ෂණයට නතුවීම වළක්වන්න බැරි දෙයක් බවට පත්වෙලා තියෙනවා.අතීතයේ මාස ගාණක් අවුරුදු ගණන් කැප කරලා කරන්න සිද්ධවුණ සමහර දේවල් අද වෙනකොට එක ක්ෂණයකින් අපට ගෙදර ඉඳලම කරගන්න පුළුවන් වෙලා තියෙන්නෙ තාක්ෂණය නිසාවෙන්.
                       අපි හැමෝම කතාකරන තාක්ෂණය අද වෙනකොට ස්මාර්ට් ෆෝන්,ටැබ්,පරිගණක ආදී ගොඩක් දේවල් වලට ඒකරාශී වෙලා තියෙනවා.ගොඩක් වෙලාවට වර්තමානයේදී අපි ජීවත්වෙන සමාජයේ මිනිස්සුන්ගේ වත්කම මනින ප්‍රධානතම සාධකය වෙන්නෙ ඒ පුද්ගලයගේ ෆෝන් එකේ ස්ක්‍රීන් සයිස් එක.ඒ කාරණයෙන්ම අපි ජීවත් වෙන්නෙ මොනතරම් තාක්ෂණික ලෝකෙකද කියලා අපිට තේරුම් ගන්න මහ ලොකු වෙලාවක් යන්නෙ නෑ.ඉස්සර අපේ අම්මලා අපිට කියලා දුන්න කාරණයක් තිබුණා.ඒ තමයි පුතේ වයසක කෙනෙක් බස් එකකට කෝච්චියකට ගොඩවුණොත් එයාට ඉඳගන්න ශීට් එක දෙන්න කියන එක.හැබැයි තමන්ගෙ ස්මාර්ට් ෆෝන් එක අතේ තියාගෙන හෙඞ්සෙට් කනේ ගහගෙන කඳ ලංකාවේ වුණත් හිත වෙනත් රටක තියාගෙන පොදු ප්‍රවාහන සේවාවල ගමන් කරන අපේ මිනිස්සුන්ට වැඩිහිටියෙක් වයසක කෙනෙක් ප්‍රවාහන සේවාවකට ගොඩවුණත් පේන්නෙ නෑ.ඒ තරමටම ඔවුන් තමන්ගෙ ෆෝන් එකට වහල් වෙලා ඉවරයි.
                  සමහර වෙලාවට ගොඩක් මිනිස්සුන්ට වේල් දෙකක් කන්නේ නැතුව බඩගින්නේ ඉන්න පුළුවන්.හැබැයි ස්මාර්ට් ෆෝන් එක නැතිව නැතුව පැයක්වත් ඉන්න බැහැ.ඒ තරමටම මිනිස්සු ෆෝන් එකට ඇබ්බැහි වෙලා ඉන්නවා.ඒ වගේම වර්තමානය වෙනකොට ගොඩක් පුද්ගලයො තමන්ගෙ දවස පටන් ගන්නෙ නිඳි ඇදේ ඉඳලම ෆේස් බුක් එහෙම් නැත්තම් මුහුණු පොතේ සංචාරය කිරීමෙන් කලින් දවසේ තමන් ෆේස් බුක් එකට අප්ලෝඞ් කරපු ෂෙයා කරපු ෆොටෝස් එහෙමත් නැත්තම් පෝස්ට්වලට ලයික් කමෙන්ට් කීයක් ඇවිල්ලද කියලා බලලා තමන්ගේ දවස පටන් ගන්නවා.ඒ වගේම එක ගෙදර ඉඳලත් අම්මලා දරුවන් වැඩිහිටියන් අතර සමිබන්ධකම් ගොඩක් දුරස් වෙන්නත් ඍජුවම තාක්ෂණය හේතුවක් වෙලා තියෙනවා.ඒකෙදී සමහර වෙලාවට ගෙදර අම්මා පහළ තට්ටුවේ ඉඳලා උඩු මහළට දුරකථනයෙන් පුතාට පණිවිඩයක් යවනවා කෑම කන්න පහළට එන්න කියලා.ඒ තරමටම අපේ රටේ ගොඩක් පවුල්වල සම්බන්ධකම් දුරස් වෙලා.
                         අපි පොඩි කාලෙ ජීවිතේ ගැන ඉගෙන ගත්තේ සීයලා අත්තම්මලා කියලා දෙන කතන්දර අහලා.ඒවගෙ හිටියෙ නපුරුකම පරද්දන වීර කුමාරවරු.හැබැයි දැන් ඉන්න ළමයි ඊට වඩා ගොඩක් වෙනස්.අපේ රටේ සමහර ළමයි ඉන්නවා කුඹුරක් දැකලා නෑ.හරකෙක් දැකලා නෑ.ඒ වගේම කවදාවත් සරුංගලයක් හදලා උඩ යවලා නැති.ඇත්තටම ඒ වගේ ළමයි තමන්ගෙ ළමා කාලෙ හැම දේකින්ම මිඳිලා වැඩිපුරම ළං වෙලා තියෙන්නේ ෆෝන් එකට.එහෙමත් නැත්තන් රූපවාහිනියට.ළමයා තමන්ගේ අම්මා එක්ක කතා කරන්න ආවහම නූගත් අම්මලා කරන්නේ ඒක කරදරයක් කියලා හිතලා රූපවාහිනියේ කාටූන් බලන්න නොදරුවන්ව යොමු කරන එක.ඒකෙන් ඒ නොදරුවාගෙ ජීවිතේට ප්‍රචණ්ඩත්වය වපුරන එක සිද්ධවෙන්නෙ හරිම සූක්ෂම විදිහට.දැන් කාලෙ පුංචි දරුවෙකුගෙ අතට ස්මාර්ට් ෆෝන් එකක් අහුවුණොත් ඒකෙ තියෙන හැම දෙයක්ම ඔහු පැය භාගෙන් ඉගෙන ගන්නවා.ඒ ඔහුගෙ තාක්ෂණය ග්‍රහණය කර ගැනීමේ හැකියාව.පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට ඒ හැකියාව ක්‍රමයෙන් දියුණු වෙනවා.
                      ෆෝන් එක කියන්නෙ ඈත ඉන්න මිනිස්සු ළං කරවන තාක්ෂණික උපකරණයක්.හැබැයි ඒකෙන් තමන් ළඟ ඉන්න මිනිස්සුන්ව දන්නෙම නැතුව ඈත් කිරීමකුත් සිද්ධ වෙනවා.සමහර වෙලාවට අපි ෆෝන් එක අතේ තියාගෙන හොඳට ඉගෙන ගෙන වාහනයක් අරගෙන රස්සාවක් කරලා ජීවිතේ හොඳ තැනකට එන්න මනසින් සැලසුම් හදද්දී තමන් ළඟ ඉන්න එකා දවල්ට කාලා නැති වෙන්න පුළුවන්.ඌ දවල්ට කන්නේ කොහොමද කියලා හිතනවා වෙන්නත් පුළුවන්.ඒත් ෆෝන් එකෙන් හීන දකින පුද්ගලයා ඒක දන්නෙවත් නැති වෙන්න පුළුවන්.මොකද ඔහු තමන්ගේ ජීවිතේම ෆෝන් එකට වහල් කරගෙන ඉවරයි.අනාගතේ මිනිස්සු සමහර වෙලාවට උදේට ෘ්ඒ කාලා දවල්ට  උසත්‍ස කාලා රෑට ෆෝන් එක කාලා නිදාගන්න ගියත් ඒ තරම් පුදුම වෙන්න දෙයක් නොවෙන්න පුළුවන්.මේ වහල් බවින් මිදෙන්න කාලය ඇවිත්.තමන් ළඟ ඉන්න කෙනාව අඳුරගන්න.ෆැන්ටසියෙන් ඔබ්බට ජීවිතේ දකින්න පුරුදු වෙන්න.ඔබේ ජීවිතයට ඔබ තව දුරටත් වහලෙකු වනවාද?තීරණය ඔබ අතේ.